Het spel van de student versus docent.

In de blog van Cecile Janssen wordt de vraag gesteld: hebben we de studenten overschat? Dit in het kader van het vak Mediawijsheid op de UvT.  Mijn mening is dat we de studenten eerder onderschatten.

In het eerste college werd door de studenten gevraagd naar de beoordeling van het vak: ‘krijg je een onvoldoende als je de doelstelling van het project (bv. geldsom ophalen voor goed doel) niet haalt?” Hans van Driel beantwoordde met: “nee, als je maar kunt aantonen dat je met energie en plezier er veel van geleerd hebt (mijn invulling)”.

Prachtig, omarm deze manier van leren! Ruimte voor creativiteit. Een paar ervaringen komen in mij op.

De kleuter die een kleurplaat laat zien en tegen mij zegt: “ik heb van de vlinder een vliegtuig gemaakt”. De juf hoort dit niet en kijkt naar de kleurplaat en zegt: wat heb jij nu gekriebeld? Je moet tussen de lijntjes kleuren! BAM, klap op de creativiteit. Staat model voor vele situaties in het onderwijs. Komt dit ooit goed?

De waardering van leerlingen volgens een puntensysteem en niet kijkende naar bijvoorbeeld durf, lef en ondernemerschap? Leerlingen worden berekend opgevoed in het onderwijs. De vijfenhalf en de negen, met beide punten ga je over. De slimme kinderen leren om met de minste moeite er toch doorheen te komen en zich naadloos aan te passen de wensen van de docenten of….haken af. Hoe krijgen we ze dan weer actief en ondernemend? Ze kunnen zo veel meer!

Gelukkig zijn er enkele gloeiende kooltjes in Nederland die het anders organiseren. Hopelijk wordt dit een groot brandend vuur!

Maar boven alles, is het niet gewoon een spel? Het spel van de opvoeder/onderwijzer en het kind/leerling. Het is het spel van oefenen voor het echte werk. Het hoeft nog niet echt en dat geeft speelruimte voor kinderen. Ruimte om te groeien. Ook in het vak Mediawijsheid is het nog niet echt….als je het bedrag voor het goede doel niet binnenhaalt is dat niet zo erg. Nooit zal een werkgever zeggen: ‘ ach, de centen zijn niet belangrijk, als je er maar iets van leert.’

Je voelt je als opvoeder vaak roepende in de woestijn als ze weer alles in huis laten slingeren. Wat een verbazing als je binnenloopt in hun eerste echte woning: alles keurig op zijn plaats. Dan besef je pas, het komt uiteindelijk goed als ze het echt moeten doen. Ze hebben de lessen echt wel gehoord. Is dat ook niet met onze leerlingen? We roepen dat ze vaart moeten maken, dat ze het laten slingeren maar…..uiteindelijk komt het uiteindelijk met de meeste studenten goed.

Als ik deze tweet lees dan wordt mijn gevoel bevestigd. Ik ben nieuwsgierig hoe dit zich verder ontwikkelt!